Met een hoeveelheid goede moed van hier tot Tokyo (wat een heel eind is, pak google maps of de oude vertrouwde fysieke globe er maar bij), gaat hij er, uitgerust met een flinke bak chips en een groot glas ijskoude cassis (koud genoeg om je zo’n stekende pijn achter je ogen te kunnen bezorgen), eens goed voor zitten: een nieuwe blog.

Al 4 dagen achter elkaar hebben zijn belevenissen en hersenkronkels hun weg naar het internet gevonden en zowaar enkele positieve reacties en lachsalvo’s opgeleverd (of zijn het lachsalvi?). Dat schept ongetwijfeld verwachtingen. Maar ja…. Ga er maar eens voor zitten. Alleen al de GEDACHTE aan een writersblok doet zijn met een mengsel van iets te snel weggewerkte chips en cassis gevulde maag ineenkrimpen. Wat natuurlijk een slechte zaak is voor een gevulde maag. Voor je het weet ligt je chips weer op je bureau.

Of nog erger, over je toetsenbord. Dat krijg je met de beste wil van de wereld nooit meer helemaal schoon. In ieder geval zit je de eerste dagen met een zompig geluid als je aan het typen bent, wat de etenslust van jou en je huisgenoten niet ten goede zal komen. Om over de niet aflatende penetrante weeige zure lucht die (tot je besluit dat het tijd is voor een nieuw toetsenbord) in de hele ruimte blijft hangen, maar niet te spreken. Bovendien werkt het uitermate frustrerend als er wederom een letter ontbreekt in een woord omdat, toen je die toets gebruikte, deze door een achtergebleven klontje maaginhoud net niet ver genoeg ingedrukt kon worden om het gewenste karakter op het scherm tevoorschijn te toveren.

Na enkele uren van denken, fantaseren, mijmeren en allerlei andere werkwoorden die op zijn hersenen zouden kunnen slaan, geeft hij op. Het zit er niet in vandaag, het is te laat. Vergeet het maar. De druk van het moeten, het vervelende gevoel in zijn buik… het is het niet waard. Al die verwachtingen, hij wordt er schijtziek van…. Hmm. Schijtziek… Misschien is diaree wel een leuk onderwerp voor een blog. Misschien de volgende keer. Het is nu bedtijd.

Marcel