Oke, het ging dus even niet zo goed met me. Vreemd is dat eigenijk: je weet donders goed hoe het zou moeten, jezelf niet gek maken…. Maar de praktijk werkt toch altijd weer anders. Eind vorig jaar zat ik er dus echt goed doorheen. Het kon ook niet anders dan dat ik vroeg of laat tegen een flinke zelf-ontworpen muur aan zou gaan lopen.

Op m’n werk waren er inmiddels mensen die een hele hoop goed konden oppakken, en Marleen was na een fikse burn-out ook weer heel goed op weg. Geen redenen meer dus om als een blind paard door te blijven rennen. Tijd voor mijn hoofd om Marcel eens gedwongen op stand-by te zetten. Niet zo’n heel beste stand-by overigens: het vrat meer energie dan in de volledig actieve modus, terwijl er dus niets zinnigs meer uit kwam. En dat gaf problemen… ik moest leren om ook eens nee te zeggen, erkennen dat ik niet meer alles kon. Om grotere problemen te voorkomen.

Gelukkig werd er op m’n werk fantastisch gereageerd. Bepaalde zaken werden overgenomen door collega’s, ik kon per direct 1 dag per week vrij nemen om tot mezelf te komen, er werd gezegd dat als ze op wat voor maniet dan ook konden helpen ik het aan moest geven, en er werd positief gereageerd als ik met het lood in m’n schoenen eens ‘Nee’ moest zeggen. Ja, ik ben me er heel bewust van hoeveel mazzel ik heb met m’n collega’s. Dank jullie wel !

Ook thuis heb ik de mazzel dat ik iemand heb die er voor me is, die me begrijpt en me steunt in alles wat ik doe. Begin vorig jaar is er niet alleen in m’n werk maar ook in Marleen haar burn-out heel veel energie gaan zitten. Zij zat er een stuk dieper in dan ik eind vorig jaar. Die 2 dingen samen (werk en burn-out Marleen) was voor mij uiteindelijk misschien teveel van het goede, maar dat komt doordat ikzelf niet de juiste prioriteiten stelde. Maar wat is het mooi om te zien hoe goed ze die energie heeft gebruikt, en wat ze nu heeft bereikt. Hoe ze is gegroeid en aan zichzelf heeft gewerkt. Het geeft me al energie als ik naar haar kijk. Ik ben beretrots op d’r. Heel veel mensen kunnen een voorbeeld aan haar nemen. Waaronder ik dus.

Op advies van de huisarts ben ik ook een training gaan volgen (dezelfde als Marleen) om te voorkomen dat ik in een burn-out zou schieten. Ik was namelijk al heel goed op weg daarvoor. Concentratie aan gort, vergeetachtig, piekeren, neerslachtig, negatief denken en nog veel meer dingen waar ik me soms niet eens bewust van was.

Tijdens zo’n training wordt je je bewuster van zaken die je eigenlijk al weet. En dan is de stap om het beter te doen al een stuk kleiner.

In het verleden heb ik ook veel gehad aan meditatie. Maar dat was er, sinds ik geen wekelijkse bijeenkomsten meer volgde omdat al een paar jaar al mijn energie in m’n werk ging zitten, aardig bij ingeschoten. Net als veel andere dingen, waaronder Bloggen. Voor “m’n eigen ding” had ik gewoon geen fut meer. De neerwaartse spiraal…

Dus probeerde ik (niet heel erg succesvol) de meditatie weer op te pakken en begin februari had ik een introductieretraite om dit verder te ondersteunen en tegelijkertijd eens echt iets voor ‘mij’ te doen (wat uitaard ook z’n uitwerking op anderen zal hebben). Tijdens deze uiterst zinvolle retraite (bedankt Petra!) kreeg ik niet alleen een (hernieuwde) kennismaking met de verschillende soorten meditatie die mij weer op het juiste spoor hebben gezet, maar bevestigde ik ook voor mijzelf alle zaken die ik in de afgelopen paar maanden al had geleerd, mij bewust van was geworden. Tijdens 24 uur stilte heb je een hoop tijd om naar de gesprekken in je hoofd te luisteren! De inzichten van dit weekend hebben mij er uiteindelijk toe gezet om nu eens echt actie te ondernemen.

Waar ik me namelijk bewust van ben geworden is dat ik heel veel dingen doe (of juist niet doe) om anderen niet tot last te zijn of juist te ontlasten en ‘gedoe’ te voorkomen. En dit alles ten koste van mezelf, en dus uiteindelijk ook ten koste van m’n gezin, en anderen in mijn (al dan niet directe) omgeving.

Een uitgebluste sacherijnige Marcel op de bank ’s die in het weekend geen energie over heeft en in z’n hoofd nog half met z’n werk bezig is. Een Marcel die de eerste dagen van z’n vakantie op adem moet komen voordat hij kan meedoen met vrouw en kind…. Dat is gewoon niet een ideale situatie.

Op m’n werk pakte ik o.a. teveel op zodat een ander het niet te druk zou krijgen. En privé deed ik niet die dingen die ik voor mezelf of met gezin of vrienden zou willen doen. Vanwege gebrek aan energie, of vanwege aannames of andere slechte ideeën.

Ik at al bijna geen vlees meer, maar ik was geen vegetatiër. Ik vulde voor anderen in dat het lastig zou zijn voor hen om er rekening mee te moeten houden. Ik had ook geen zin om mijn overtuiging uit te moeten leggen, of tegen onbegrip of sceptici aan te lopen.

Maar het is niet aan mij om te bepalen of iemand wel of niet aan mijn principes wil denken als hij/zij boodschappen doet. En het is zeker niet mijn bedoeling om andermans bekrompen of ondoordachte mening te ondersteunen. En als iemand er vragen over stelt is dat misschien wel gewoon interesse in mij of mijn overtuigingen.

Na mijn retraite was het dus tijd om beslissingen te nemen. Dus ja… ik ben nu vegetariër.

Waarom mijn meditatie zo rot liep? O.a. doordat ik er geen eigen plekje voor had. M’n kussen stond in de huiskamer. De maandag na de retraite heb ik dus meteen op zolder hiervoor een ruimte gemaakt en deze ingericht. Soms zijn dingen zo simpel. We zijn nu 14 dagen verder en ik heb nu dus elke dag minimaal 10 minuten gemediteerd.

Verder ga ik binnenkort weer naar wekelijkse bijeenkomsten voor meditatie en verdieping in het Boeddhisme. Ook heb ik de schriftelijke cursus ‘Copywriter’ die ik een jaar geleden heb aangevraagd uit de kast gehaald om er nu eens echt mee te beginnen. En als klap op de vuurpijl is dit mijn eerst blog sinds tijden. Ik vind schrijven heerlijk en hier wil ik dus weer tijd en energie voor maken. Als bonus heb ik hiermee ook gelijk aan 1 van mijn korte-termijn-doelen van m’n training voldaan 😉

Ik ben dus lekker bezig en het gaat al een stuk beter met me. Maar ik zal mezelf goed in de gaten moeten houden. Verandering is lastig en roept interne weerstand op. In je oude routine vervallen gaat vanzelf als je je niet continue bewust blijft.

Heb ik spijt van hoe het gegaan is? Nee, spijt moet je niet hebben. Dingen zijn nu eenmaal zoals ze zijn. Zonder dat verleden was ik niet de Marcel die ik nu ben, en had ik wellicht niet dezelfde inzichten verkregen. Het is goed zo. Maar ik weet wel dat ik nu de dingen anders moet doen. En dan moet je ze dus ook echt doen. Daar wordt niet alleen ik, maar iedereen gelukkiger van. En dat was altijd al mijn drijfveer, alleen ga ik het nu wat handiger aanpakken.

Marcel van Erk