Aangezien het leven vol zit met lijden en het zelfs niet eens de schijn wekt dat dit ooit zal ophouden, loop ik ook na mijn verhelderende moment van afgelopen februari uiteraard nog steeds tegen zaken aan die mij frustratie bezorgen. Nouja, frustratie… Misschien zijn ongenoegen en ontevredenheid betere woorden. Frustratie wordt het vanzelf wel als ik er niet op een wijze manier mee om leer gaan.

Wat is er nu precies aan het (bijde)handje? Tja, op het eerste oog niet zo veel eigenlijk. Gezinsleven gaat goed, financieel loopt het niet in de soep, ik heb een 7 voor m’n eerste huiswerkopdracht van de cursus ‘Copywriter’, op m’n werk zijn ook geen schokkende dingen aan de hand en naast wat kleine oneffenheden in mijn slaappatroon heb ik qua gezondheid ook niets te klagen. Kortom: wat loop ik nou te zeuren?

Ik mis iets. Wat precies? Ik kan het niet goed onder woorden brengen, maar het wroet steeds dieper. De laatste tijd ben ik lekker bezig met dingen die voor mij persoonlijk belangrijk zijn, zoals mediteren, bezig zijn met de dharma, de al genoemde cursus en zoals je ziet… schrijven. Dingen die ik mijzelf de laatste jaren heb ontnomen in een waas van misplaatst invullen van andermans gedachten en verwachtingen.

Mijn visie op mijn leven, en het leven in het algemeen is niet zozeer veranderd de laatste maanden en jaren, alswel wat verder verdiept. Bovendien heeft mijn lijden mij ook meer inzicht in mezelf en mijn omgeving gegeven. Een reden dus, om niet met spijt maar met dankbaarheid te kijken naar het verleden.

Toch is er een ontevredenheid die aan mij knaagt. Ik zie dingen, mensen, lijden en gedragingen waar ik wat anders (helderder?) tegenaan kijk dan eerst. En het bevalt mij niet, kan er niet altijd goed mee omgaan. En dit veroorzaakt nieuw lijden. Ik ben juist zo blij met de weg die ik ben ingeslagen dat ik er meer van wil en sommige van deze zaken remmen het proces. Eigenlijk ben ik natuurlijk zelf degene die dat doet, en heb ik blijkbaar nog niet de wijsheid, de energie of het lef om er op de juiste wijze mee om te gaan. En dat is misschien juist wel de kern van dit ongenoegen.

Ik wil passie, goedheid en compassie in de dingen die ik doe. En ik zou dat ook graag bij anderen zien. Het achtvoudige pad dat zich als een logisch proces lijkt te ontwikkelen in mijn leven voelt goed en daar wil ik meer mee. De negatieve gevoelens die zich dreigen te vormen zal ik moeten observeren en loslaten. Dingen aanpakken waar mogelijk en altijd een realistische blik houden op wat zich voltrekt. Ik denk dat de angst voor te grote verandering, of ‘foute keuzes’ een rol speelt. Dat, en een verlangen, een honger naar mijn ontwikkeling, en een eeuwig durend tijdtekort om mij nog meer erop toe te kunnen leggen zonder anderen direct te kort te doen en zelf de een hoop leuke dingen te missen.

Ik heb duidelijk nog een lange weg te gaan. Maar ik kijk er naar uit. Ik wil van mijn angsten af, ik wil een betere wereld. En zoals iedereen weet…. Een betere wereld begint bij jezelf.

Aan de slag nu.

Marcel