Daar zat ze, zomaar, in de trein. Een leuke jonge vrouw met een geweldige jas, ik kan niet anders zeggen. Toen ik haar zag zitten werd ik direct meer dan 30 jaar het verleden in gesleurd. Een spontane aanval van nostalgie maakte zich van mij meester. Ze stond op en deed haar donkerroze sjaal om. Ze zou de trein gaan verlaten..

Maar mijn blik was gefocust op haar machtig mooie mantel die me deed denken aan de kokosmatten vloer die mijn ouders in de flat hadden liggen toen ik nog een klein Marcelletje was. Dezelfde bruine tint en een illusie van het vlechtwerk dat onze vloer had. Zo’n grof motief dat je na amper een paar minuten spelen al diepe pijnlijke en, even later, gevoelloze deuken in knieeen, ellebogen en handen opleverde terwijl je rondracete met je matchbox collectie.

Eigenlijk kon ik me al vermaken met alleen die deuken. Ik hoefde er niet eens speelgoed bij te hebben. Expres diepe deuken veroorzaken, voelend hoe de pijn veranderde in een verdoofd gevoel. De sensatie van aanraking en het niet kunnen waarnemen ervan op de betaste plek was heel bizar. Alsof je thee dronk na een verdoving bij de tandarts. Al dat gevoel door die heerlijke jas.

Ik wilde haar, zo onschuldig als een kind, vragen of ik er even aan mocht voelen. Sterker nog, eigenlijk wilde ik de vrouw het liefst op de grond leggen, op haar gaan liggen en dan uuuurenlang met m’n autootjes spelen. Misschien zou dat wel NOG leuker zijn dan vroeger, aangezien deze ondervloer grotere en leukere hobbels en kuilen zou hebben.

M’n fantasie is blijkbaar met me meegegroeid. M’n lef gelukkig niet. Het zou me ongetwijfeld weer pijnlijke en gevoelloze sensaties hebben opgeleverd. Maar geen waar ik naar verlangde. Ze stapte uit.

Marcel