Disclaimer: hoewel er zonder twijfel autobiografische elementen in mijn schrijven zitten, zijn dit de gevoelens en belevingen van een fictief persoon in een fictieve omgeving.

Zondag

Ik lees. Ik lees alsof mijn leven er vanaf hangt. Nee, alsof het mijn leven IS. Het pijnlijke gevoel tot diep in mijn binnenste dat ik nooit zo zal kunnen schrijven. Nooit een nivo zal bereiken dat toereikend is voor mijn eigen standaarden. Groots wil ik zijn. Ik wil mensen ontroeren, na laten denken, inzichten geven. Mijn visie op de wereld laten zien.

En eigenlijk ook niet. Het is zo pijnlijk om mij te zijn. Te zien wat er mis is en het gevoel hebben er niets aan te kunnen doen. Ik kan mijn eigen kleine bijdrage leveren en dat is natuurlijk wel IETS. Maar in het geheel der dingen staat het vrijwel gelijk aan niets. En dat vreet. Ik wil meer.

Als je een beetje goede werparm hebt, ligt op een steenworp afstand een park. De zon schijnt en het park zal ongetwijfeld vol zijn van geluid. Het is vast een goed geluid vandaag. Vogels kwetteren de lente tegemoet, lachende kinderen, blikken muziekkakofonie uit een smartphone waar je op iedere andere dag je kapot aan zou ergeren. Leven waar voor even de ellende uit is gefilterd. Soms heb je dat nodig.

Ik besluit mij onder te gaan dompelen in deze wereld van zorgeloosheid en ontkenning. Er moet een mogelijkheid zijn om dat te combineren. Bewustzijn, de wereld beter maken, en geluk. Maar voor nu is pijnloosheid even genoeg. Ignorance is bliss. Ik begrijp de mensen wel. En eigenlijk ook niet. Ik pak m’n schoenen, trek ze aan en ga naar het park.

Life could be so much more than this.
So much more than what it is.

Elke keer als ik dit probeer kom ik tot de pijnlijke conclusie dat het lastiger wordt. Eenzamer. De afstand tussen mij en de wereld neemt toe, terwijl ik er juist zo graag een onderdeel van wil zijn. Dit patroon moet ik zien te doorbreken. Ik sta midden op het grasveld stil en kijk om me heen en zie de verliefde stelletjes, de wandelende gezinnen, de groepen drinkende vrienden, de solitude hardloper die met zijn rood bekoptelefoonde hoofd op een bankje zit en z’n gezicht tevreden richting de zon keert.

Met m’n ogen gesloten, en als in een meditatie, richt ik mijn aandacht eerst op mijn adem en probeer de omgeving tot me door te laten dringen. Het warme zonlicht stroomt naar binnen, de geluiden dringen mijn hoofd binnen en resoneren tot diep in mij. Als een telefoon aan de oplader neemt de energie in me toe.

M’n ogen openen zich en langzaam loop ik een tijdje rond. Als in een roes. Continue de wereld om me heen in mij voelend. En mezelf in de wereld. Zo moet de beleving zijn. Je kunt niet anders dan onderdeel zijn van verbetering als je voelt, weet, beleefd dat alles ZO met elkaar in verbinding staat. Gelukkig zie ik weer de mogelijkheden.

Dit gevoel wil ik vasthouden, en als ik later op de dag weer thuis kom ga ik met pen en papier aan de keukentafel zitten. Vol vertrouwen dat de wereld (en dus ook ik) zich ten goede kan veranderen, begin ik te schrijven. Alsof mijn leven er vanaf hangt. En dat doet het.