Ik heb maar eens een nieuw notebook gekocht. Niet zo’n laptop-ding. Zo’n dode-bomen-versie met lijntjes er in. Schermpjesstaren doe ik al genoeg de hele dag. Laptops, smartphone. Het nadeel van die dingen is dat ze te veel afleiding geven. Bliep! Een mention op twitter. Ting! Een nieuwe email. Bzzzd! Een appje.

En dat terwijl je eigenlijk op dat moment wat wilde lezen. Of schrijven. Of wat dan ook.

Natuurlijk kun je die bliepjes en bloepjes uit zetten. Maar sinds mijn burn-out van vorig jaar is het soms erg lastig om ook maar de geringste afleiding te negeren. Onlangs heb ik de klok van de kast gehaald en voor straf een time-out in de gang gegeven omdat hij tikte. Ik werd er getikt van.

Die schermpjes zijn fantastisch hoor, je kunt er van alles mee doen! En dat is dan ook precies wat ik onbewust doe en waar het fout gaat omdat ik eigenlijk ergens anders mee bezig wilde zijn. De focus op wat ik wilde doen is weg. En dan gebeurt het dus niet meer, niet goed genoeg, of het verliest z’n waarde en intensiteit.

Mijn rust vind ik juist in die focus. Aandacht geven aan dat- of diegene waar ik me op dat moment mee bezig wil houden. Dat wat je doet wordt dan completer. De idiote gehaastheid van de wereld wordt afgeremd, en dat wat belangrijk is nestelt zich dieper in je.

Door stil te staan bij wat je doet, met wie of waar je bent, blijf je ook nadenken. Beschouwen. Analyseren. Contempleren. En dus groeien. Een uitwisseling van woorden kan weer een echt gesprek zijn. Een verhaal weer een avontuur.

Schrijven was altijd een wandeling door de wereld in mijn hoofd. Door de wereld erbuiten een snelweg door mijn brein aan te laten leggen, was ik meer bezig met het ontwijken van zondagsrijders, dan te wandelen en te genieten van het uitzicht. En dan kom je nergens.

Het notebook is de afscherming van de afleiding en de gekte. Nouja, van de gekte die zich buiten mij bevindt. Het is mijn poging tot focus. Tot aandacht. Tot inhoud. En tot resultaat. Inmiddels staan er een paar bladzijdes vol geschreven en zometeen neem ik weer plaats achter een scherm om dit over te typen en op m’n blog te plaatsen. Als je dit leest is dat dus eindelijk weer gelukt.

En als jij de tijd en aandacht hebt genomen om dit te lezen (dankjewel!), dan heb je stiekem met me meegewandeld.

Ik hoop dat je het leuk vond.

Marcel