Zoals sommige mensen wel weten is het voor mij de afgelopen jaren niet heel makkelijk geweest. Een burnout, en een herstel dat steeds de goede kant op leek te gaan maar mij ook te vaak en te hard weer naar beneden liet glijden. Ik leek steeds op de goede weg te zijn (met hulp van naasten, collega’s, een hele fijne coach), maar ik leek tijdens het naar boven klauteren maar niet helemaal bovenaan te komen, laat staan over die hobbel heen te komen.

Resultaten behaald in het verleden, bieden geen garanties voor de toekomst, maar geven je wel voorbeelden van hoe je iets niet meer moet doen. Of juist wel zou kunnen doen.
Begin dit jaar heb ik een gesprek gehad met de huisarts over mijn idee om tijdelijk antidepressiva te nemen. Om stabiliteit te krijgen in mijn emoties en structuren in mijn leven weer te laten inslijten. Dit heeft mij ook geholpen bij mijn zware depressies toen ik nog een jong Marcelletje was. Ze ging accoord. Een half jaar en dan eens kijken hoe of wat.

Vlak daarna werden handtekeningen gezet die ervoor zorgden dat een paar van mijn collega’s en ik onze werkgever zouden verlaten als werknemers en in een eigen BV verder zouden gaan als partner. Zelfstandigheid, eigen verantwoordelijkheid en vriendschap en collegialiteit. Een verandering die uiteindelijk iedereen ten goede zou moeten komen. En dat werkt. En op mij werkte dat, in combinatie met mijn medicatie, door als een klein wonder. Mijn energie die ik al een hele tijd kwijt was, kwam weer terug. Creativiteit en enthousiasme staken de kop weer op. Mijn zolder is een makeover aan het krijgen, en ik werd voor mijn omgeving een stuk draaglijker in de omgang. Hoewel… ik maak nu NOG meer flauwe opmerkingen 😉

Ik werd weer scherp. Ik zal niet zeggen dat ik weer terug was, want je bent nooit meer wie je was. En dat moet je ook niet willen. New and improved. Hoop ik. Zelfontwikkeling is altijd heel belangrijk voor me geweest en dat is het meer dan ooit. Het is soms een beetje eng, maar het is de enige weg die ik kan en wil gaan. Ik wil geen rokende, zuipende, zure ouwe zoutzak worden die altijd meningen over anderen heeft, maar zelf nauwelijks tot niets positiefs meer toevoegt aan de maatschappij of aan de levens van anderen, en niet mee lijkt te willen helpen om de wereld een stukje beter en mooier te maken.

Ik wil meer dan alleen maar bestaan. Ik wil zien hoe ver ik kan gaan. Voor mezelf, voor mijn gezin, vrienden, collega’s, familie en de rest van mijn omgeving. Voor de aarde, de maatschappij.

Een aantal weken geleden ben ik weer gestopt met mijn medicatie en het gaat goed. Heel goed. Ik voel me stabiel, energiek en beter dan ik me kan herinneren. Ik ben die hobbel over. Ik heb weer een basis waarmee ik verder kan. Waar ik de tegenslagen van de toekomst mee te lijf kan gaan. Vanaf waar ik mijn zelfontwikkeling weer voort kan zetten.

Ik kan me niet herinneren dat ik me ooit zo lang zo stabiel heb gevoeld en zo vrij. Ook al was het met wat hulp. In m’n vrije uurtjes ben ik bezig een site te knutselen voor ons bedrijf, voor onze klanten. Ik programmeer weer. Verlies mezelf weer lekker in een flow zo af en toe.
Om me niet meteen in een enthousiaste bui in iets te storten wat ik wellicht (nog) niet aan kan, heb ik me voorgenomen om me een jaar lang echt bezig te houden voor een paar avonden in de week. Om te kijken of ik die dicipline op kan brengen. Of het niet verslonst. Of ik niet meer in dezelfde valkuilen blijf trappen als in het verleden waardoor de passie en intentie verwateren.

Als dat lukt, en als ik er tegen die tijd nog hetzelfde in sta als nu, wil ik het volgend studiejaar weer gaan studeren. Niet omdat het moet, maar omdat ik het wil. Niet om iets te bewijzen, maar om mezelf intellectueel uit te dagen en te verrijken en in de hoop daarmee ook iets goeds bij te kunnen dragen voor anderen.

Voor nu heb ik mijn vizier gericht op de bachelor Filosofie (deeltijd) aan het Erasmus (het heet dit jaar nog Wijsbegeerte maar de naam wordt gewijzigd per volgend studiejaar). Ik ga in eerste instantie dan voor de propedeuse. 2 jaar klinkt namelijk overzichteljker dan de 6 die de volledige deeltijd bachelor zou duren. One step at a time. Wie weet welke richting ik op wil stappen na die 2 jaar. Alles is ten slotte aan verandering onderhevig.

En op dit moment prijs ik mij gelukkig met de veranderingen tot nu toe. Ook het tot vervelens toe weer naar beneden glijden. Ik had nu het inzicht om de juiste hulp te vinden. Het op te lossen. Het heeft me wederom een stukje wijzer gemaakt. Heeft me mijzelf weer een beetje beter leren kennen.

En vandaag zijn Marleen en ik naar de film ‘Lion‘ geweest. Een tranentrekkerT had ik al begrepen. Mooie test voor mijn emoties, die door de medicatie natuurlijk wat minder aanwezig waren gedurende het afgelopen half jaar. Zoveel emoties die langs kwamen in de film. En ik voelde ze allemaal.
Ik voelde de wanhoop. Ik voelde het geluk. Ik voelde de pijn.

En voor het eerst sinds weet ik veel wanneer (ik kan het me niet herinneren in ieder geval) was het niet vermengd met mijn eigen wanhoop, niet met mijn eigen pijn. Er was compassie die vrij was van m’n eigen rem. Er was gevoel voor de personages, voor anderen, zonder dat het van mij werd. Het voelde bevrijdend.

Ik ben er weer, al ben ik weer een ander.

Marcel